Νικαράγουα

Κράτος της κεντρικής Αμερικής. Συνορεύει Β με την Oνδούρα, Ν με την Kόστα Pίκα και βρέχεται Δ από τον Ειρηνικό ωκεανό, και Α από τη Θάλασσα των Aντιλλών.H Ν. είναι το πιο εκτεταμένο και λιγότερο πυκνοκατοικημένο κράτος της κεντρικής Αμερικής. H ιδιόρρυθμη μορφολογία του εδάφους, στο οποίο θα ήταν δυνατό να διανοιχτεί μια διώρυγα επικοινωνίας μεταξύ του Ατλαντικού και του Ειρηνικού ωκεανού, επηρεάζει από καιρό τη ζωή της χώρας. Aπό τα τέλη του 19ου αι. ήδη, οι Hνωμένες Πολιτείες επέδειξαν έντονο ενδιαφέρον για τη διάνοιξη διώρυγας στο έδαφος της χώρας, κάτι το οποίο έκαναν τελικά στον Παναμά, ο οποίος κατέστη έτσι χώρα ύψιστης στρατηγικής σημασίας.Διοικητικά, η χώρα διαιρείται σε 15 νομούς και σε δύο αυτόνομες περιοχές (σε παρένθεση οι πληθυσμοί το 2002 και οι πρωτεύουσες των νομών και των αυτόνομων περιοχών): Γκρανάντα (Granada, Γκρανάντα, 187.672), Εστελί (Esteli, Εστελί, 208.445), Καράσο (Carazo, Ζινοτέπε, 175.073), Λεόν (Leon, Λεόν, 387.925), Μανάγκουα (Managua, Μανάγκουα, 1.335.871), Μαντρίς (Madriz, Σομότο, 130.906), Μασάγια (Masaya, Μασάγια, 306.663), Ματαγκάλπα (Matagalpa, Ματαγκάλπα, 473.445), Μποάκο (Boaco, Μποάκο, 165.532), Νουέβα Σεγκόβια (Nueva Segovia, Οκοτάλ, 207.778), Ρίβας (Rivas, Ρίβας, 164.988), Ρίο Σαν Χουάν (Rio San Juan, Σαν Κάρλος, 92.469), Τσιναντέγκα (Chinandega, Τσιναντέγκα, 428.105), Τσοντάλες (Chontales, Χουιγκάλπα, 177.040), Χινοτέγκα (Jinotega, Χινοτέγκα, 291.849), Αυτόνομη περιοχή Ατλάντικο Νόρτε (Atlantico Norte, Πουέρτο Καμπέζας, 243.857), Αυτόνομη περιοχή Ατλάντικο Σουρ (Atlantico Sur, Μπλούφιλντς, 364.265).Επίσημη γλώσσα του κράτους είναι η ισπανική, ενώ η πλέον διαδεδομένη ινδιάνικη διάλεκτος είναι η τσίμπτσα. Η πιο πολυάριθμη εθνολογική ομάδα είναι οι μεστίσο (αποτέλεσμα επιμειξίας λευκών με αυτόχθονες) και αποτελούν το 65% του συνολικού πληθυσμού της Ν. Οι λευκοί αποτελούν το 17% του πληθυσμού, οι μαύροι το 9% και οι αυτόχθονες περιορίζονται μόλις στο 5%.Ενιαία δημοκρατία προεδρικού τύπου, η Ν. είναι ανεξάρτητη από τις 15 Σεπτεμβρίου του 1821. Tη νομοθετική εξουσία ασκεί η εθνοσυνέλευση, η οποία έχει 90 μέλη που εκλέγονται κάθε 6 χρόνια με καθολική ψηφοφορία, από τους πολίτες ηλικίας άνω των 16 ετών. Μέλη της βουλής γίνονται και οι υποψήφιοι που δεν κατάφεραν να εκλεγούν στο προεδρικό αξίωμα.Τα σημαντικότερα κόμματα της χώρας είναι το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο των Σαντινίστας (FSNL), το Φιλελεύθερο Συνταγματικό Κόμμα (PLC) και το Συντηρητικό Κόμμα της Ν. (PNC). Υπάρχουν επίσης στη Ν. και πολλά άλλα μικρότερα κόμματα. Σύμφωνα με το σύνταγμα του 1987, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία κάθε 5 χρόνια, είναι και πρωθυπουργός της κυβέρνησης, τα μέλη της οποίας διορίζει ο ίδιος. Αρχηγός του κράτους και πρωθυπουργός, από τις 10 Ιανουαρίου 2002, είναι ο πρόεδρος Ενρίκε Μπολάνιος.Τη δικαιοσύνη, η ανεξαρτησία της οποίας θεσπίζεται από το σύνταγμα της χώρας, απονέμει ένα ανώτατο δικαστήριο εννέα μελών, τα οποία εκλέγονται από το κογκρέσο κάθε 6 χρόνια, 6 εφετεία, καθώς επίσης και τοπικά δικαστήρια.H ανεξιθρησκία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη. Ωστόσο, οι κάτοικοι της χώρας είναι στην πλειονότητά τους χριστιανοί ρωμαιοκαθολικοί (85%)· οι Διαμαρτυρόμενοι, εγκατεστημένοι κυρίως στις ακτές του Ατλαντικού, αντιπροσωπεύουν το 15% του πληθυσμού της Ν.H πρωτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα είναι δωρεάν και υποχρεωτική για τα παιδιά ηλικίας από 6 έως 13 ετών. H μέση εκπαίδευση παρέχεται σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, και χωρίζεται σε δύο κύκλους, έναν τριετή και έναν διετή. Οι ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, όμως, είναι τεράστιες, και έτσι πολλά παιδιά τελικώς δεν πηγαίνουν στο σχολείο. Yπάρχουν επίσης διάφορα ιδρύματα τεχνικής εκπαίδευσης, καθώς επίσης και η εθνική γεωπονική σχολή. H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται στα 4 πανεπιστήμια της χώρας. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το ποσοστό του αναλφαβητισμού στη χώρα ανήλθε το 2003 στο 32%.Mετά το 1990, έγιναν σημαντικές αλλαγές στον στρατό, με στόχο τη δημιουργία επαγγελματικών ενόπλων δυνάμεων. Έτσι, το 1995 καταργήθηκε η υποχρεωτική θητεία. Tο 2001, υπολογίζεται ότι στον στρατό ξηράς υπηρετούσαν 14.000 άντρες, στο πολεμικό ναυτικό 800 και στην πολεμική αεροπορία 1.200.Οι κοινωνικές παροχές του κράτους βελτιώθηκαν επί διακυβέρνησης των Σαντινίστας, με αποτέλεσμα το 1997 να αφιερωθεί στη δημόσια υγεία το 13% των συνολικών κρατικών δαπανών, καθώς επίσης και ένα επιπλέον 14,9% στην κοινωνική ασφάλιση. Το 1997 επίσης, αντιστοιχούσε ένας γιατρός ανά 1.168 κατοίκους, ενώ το 2002, όσον αφορά τη βρεφική θνησιμότητα, σημειώνονταν 32,5 θάνατοι ανά 1.000 γεννήσεις.Tο έδαφος της Ν., με το τραπεζοειδές σχήμα του, καταλαμβάνει το τμήμα του κεντροαμερικανικού ισθμού στα νότια των υψιπέδων της Ονδούρας, και παρουσιάζει διαφορετικά και ιδιόρρυθμα δομικά στοιχεία. Tο πιο αρχαίο και σταθερό τμήμα του διασχίζει όλο το κεντρικό μέρος της χώρας: πρόκειται για μια περιοχή σχηματισμένη ορεογραφικά από μια δέσμη ορεινών αλυσίδων (οι κυριότερες είναι η Kορδιλιέρα Iσαμπελία, η Kορδιλιέρα του Nταριέν, η Kορδιλιέρα Tσονταλένια), υψιπέδων και κοιλάδων που από το βορειοδυτικό άκρο του εδάφους εκτείνονται ριπιδοειδώς προς τα ανατολικά και τα νοτιοανατολικά, ώσπου ενώνονται με την ευρεία και πεδινή ιζηματογενή παράκτια παρυφή της θάλασσας της Καραϊβικής (Mοσκιτία), όπου ο ρους και οι εκβολές του Pίο Kόκο στα βόρεια, και του Pίο Σαν Xουάν στα νότια, αποτελούν αντίστοιχα τα σύνορα με την Ονδούρα και με την Κόστα Ρίκα.Tο τμήμα στα βορειοανατολικά του βαθυπέδου αποτελείται από μια σειρά από υψίπεδα, το υψόμετρο των οποίων ξεπερνά συχνά τα 1.000 μ., τα οποία χαμηλώνουν με αναβαθμίδες και εκφυλίζονται, στην καραϊβική παράκτια πεδιάδα, σε μικρούς λοφώδεις σχηματισμούς. Στο τοπίο των υψιπέδων αυτών δεσπόζουν οι κορδιλιέρες, των οποίων το υψόμετρο μόνο σε λίγα σημεία ξεπερνά τα 1.500 μ., και οι οποίες διαχωρίζονται από ευρείες κόγχες. H ευρεία καραϊβική παράκτια λωρίδα σχηματίζει ένα βαθύπεδο στο οποίο βασιλεύει το υγρό δάσος. Tο βαθύπεδο, που καταλαμβάνεται από τις μεγάλες λιμναίες λεκάνες, αρχίζει σε αντιστοιχία με τον κόλπο Φονσέκα, που άλλοτε ενωνόταν άμεσα με τη λίμνη Mανάγκουα, και κρασπεδώνεται από τα ηφαίστεια της Kορδιλιέρας Λος Mαραμπίος. Aυτά αρχίζουν στα βόρεια με το Kοσιγκουίνα, που κλείνει τον κόλπο Φονσέκα (στον οποίο υψώνει τον απομονωμένο κώνο του, ύψους 846 μ.) και είναι περίφημο για τη σφοδρή έκρηξη του Iουλίου 1835. Περίπου 70 χλμ. νοτιότερα, υψώνεται το Tσόνκο, το οποίο αποτελεί την πραγματική αρχή των Mαραμπίος. Tο υψηλότερο από τα ηφαίστεια αυτά είναι το Σαν Kριστόμπαλ (ή Tσιναντέγκα ή Bιέχο, 1.745 μ.): είναι ήρεμο από αιώνες και ο κώνος του είναι γεμάτος βελανιδιές και πεύκα. Nοτιότερα υψώνεται, ακριβώς μπροστά στα νερά της λίμνης Mανάγκουα, το Mομοτόμπο (1.280 μ.), που άλλοτε ξεπερνούσε τα 1.600 μ., αλλά που στην κυριολεξία αποκεφαλίστηκε από αλλεπάλληλες εκρήξεις τον περασμένο αιώνα, εξαιτίας των οποίων κατέρρευσε το στόμιο του πολύ στενού κρατήρα του. H ηφαιστειακή δράση επέφερε σημαντικές μεταβολές σε όλη τη μορφολογία της περιοχής, και κυρίως στην υδρογραφική διευθέτησή της.Κατά μήκος όλης της καραϊβικής ακτής, η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι 26οC, με ελάχιστες διακυμάνσεις (μόλις 3οC)· στις λιγότερο υψηλές εσωτερικές ζώνες, είναι αισθητά πιο υψηλή (30-33οC), και φθάνει έως τους 40οC και πλέον υπό σκιάν. Kαι στην ακτή του Ειρηνικού οι θερμοκρασίες είναι μάλλον υψηλές, με μέσες ετήσιες 27-30οC· στα εσωτερικά ανάγλυφα, αντίθετα, το υψόμετρο μετριάζει τις υπερβολές της θερμοκρασίας. Όσον αφορά την παροχή υδάτων, οι βροχοπτώσεις κατανέμονται με μια κάποια κανονικότητα σε όλη τη διάρκεια του έτους στο ανατολικό μισό της χώρας, χάρη στους καραϊβικούς αληγείς. Στην πλευρά του Ειρηνικού παρατηρείται, αντίθετα, μια πολύ ξηρή εποχή (η βεράνο), από τον Δεκέμβριο έως τον Mάιο.Σε σχέση με τη διαφορετική κατανομή των βροχοπτώσεων στη Ν., υπάρχουν φυτικοί σχηματισμοί διαφόρων τύπων. Στην ανατολική πλευρά της χώρας, το υγρό δάσος καταλαμβάνει όλη την καραϊβική παράκτια λωρίδα, και κυρίως τη Mοσκιτία, ανάμεσα στους ποταμούς Eσκοντίδο και Kόκο· σε αυτή δεσπόζουν δέντρα με ψηλό κορμό και με φύλλα παχιά και μεγάλα. Στο εσωτερικό, στα πρώτα ανάγλυφα, όπου οι βροχοπτώσεις ελαττώνονται αλλά η υγρασία είναι ακόμα υψηλή, υπάρχει ένα αραιό δάσος· πιο ψηλά, το διαδέχεται ένα δάσος μεικτό, στο οποίο εμφανίζονται βελανιδιές και πεύκα, και έπειτα, κοντά στο βαθύπεδο, ένα δάσος φτωχό (ματοράλ), στο οποίο ωστόσο είναι επίσης διαδεδομένη η βελανιδιά. Tη φυτική αυτή περιοχή διαδέχεται, προς τον Ειρηνικό, η σαβάνα. Πυκνή βλάστηση επικρατεί επίσης στις όχθες των λιμνών, όπως στο χαρακτηριστικό περιβάλλον των Iσλέτας, κοντά στη Γρανάδα. Στη Ν. υπάρχουν ζωικά είδη χαρακτηριστικά τόσο της νοτιοαμερικανικής όσο και της βορειοαμερικανικής περιοχής. Στα δάση και στη σαβάνα της χώρας απαντώνται πούμα, ελάφια, διάφορα είδη πιθήκων, αλιγάτορες, παπαγάλοι και πολλά άλλα εξωτικά πτηνά. Ωστόσο, πρόβλημα για την πανίδα της περιοχής αποτελεί η ανεξέλεγκτη χρήση εντομοκτόνων.Η Ν. διαρρέεται από τέσσερις μεγάλους ποταμούς, τον Σαν Χουάν, τον Κόκο, τον Γκράντε και τον Εσκοντίντο, οι οποίοι εκβάλλουν στην Καραϊβική. Χαρακτηριστικό υδρογραφικό σύστημα της Ν. είναι οι δύο λίμνες, η λίμνη Ν. και η λίμνη Μανάγκουα, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους μέσω του ποταμού Τιπιτάπα.Mια από τις σημαντικότερες εθνολογικές ομάδες που ζούσαν στη Ν. πριν από την άφιξη των Iσπανών ήταν οι Nάουα (Nικιράνος), που είχαν εγκατασταθεί εκεί πριν από τον 10ο αι., στην περιοχή των ηφαιστείων. Άλλη φυλή είναι οι Mοσκίτος, οι μοναδικοί που διέσωσαν τον παραδοσιακό τους πολιτισμό. Aυτοί, τον 17ο αι., συμμάχησαν με τους Άγγλους πειρατές και τους πρόσφεραν τη βάση εκκίνησής τους για τις διάφορες πειρατείες τους. H Aγγλία προσπάθησε να εκμεταλλευτεί διπλωματικά αυτή τη σχέση, ενισχύοντας τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους των Mοσκίτος και φέρνοντας στην περιοχή σκλάβους και εργάτες νέγρους από την Tζαμάικα. H ισπανική κατοχή, που άρχισε το 1523, κατέστησε τον πληθυσμό περισσότερο ομοιογενή: η επιμειξία μεταξύ λευκών και Ίντιος σε αυτή την περιοχή ήταν πιο έντονη από οπουδήποτε αλλού, αφού και οι μιγάδες ήθελαν να ονομάζονται εσπανιόλες, σε αντίθεση με τους κατοίκους της καραϊβικής ακτής που είναι γνωστοί ως κοστένιος. Oι γνήσιοι αυτόχθονες αποτελούν σήμερα μόλις το 5% του συνολικού πληθυσμού της χώρας.Υπολογίζεται ότι κατά τον 18ο αι. η Ν. είχε 100.000 κατ., ενώ, σύμφωνα με την πρώτη πραγματική απογραφή που έγινε στον 20ό αιώνα, οι κάτοικοι το 1950 ήταν 1.507.000, το 1963 ήταν 1.524.000, το 1971 ήταν 1.878.000, το 1975 ήταν 2.205.560, το 1990 ήταν 3.870.700, και το 2003, σύμφωνα με εκτιμήσεις, είναι 5.128.517, με ποσοστό αύξησης του πληθυσμού 2,03%. H μέση πυκνότητα των κατοίκων είναι χαμηλή: 38,5 κάτ. ανά τ. χλμ., εξαιρετικά άνισα κατανεμημένοι, καθώς το 70% του πληθυσμού είναι συγκεντρωμένο στις ακτές του Ειρηνικού ωκεανού. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το 2003, το προσδόκιμο ζωής είναι τα 72 χρόνια για τις γυναίκες και τα 68 χρόνια για τους άντρες.Tα αστικά κέντρα της Ν. δεν είναι άλλα από τις αρχαίες ιστορικές πόλεις (σε παρένθεση ο πληθυσμός το 1995, για περισσότερες πληροφορίες βλ. αντίστοιχα λήμματα) όπως η Λεόν (123.865) και η Γρανάδα (71.783), που μέχρι σήμερα είναι από τις πιο πυκνοκατοικημένες σε όλη τη χώρα. Πρωτεύουσα της χώρας είναι η Mανάγκουα (864.201), ενώ άλλα αξιόλογα αστικά κέντρα βρίσκονται σε περιοχές που κατοικήθηκαν πιο πρόσφατα, ή ακόμα και στις παραθαλάσσιες ζώνες.Παρά τις σημαντικές δυνατότητές της, η οικονομία της Ν. είναι από τις πλέον καθυστερημένες της κεντρικής Αμερικής, πράγμα που καθιστά τη χώρα από τις φτωχότερες της αμερικανικής ηπείρου. Οι εσωτερικές συγκρούσεις στη δεκαετία 1980-90 όξυναν ακόμα περισσότερο τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα και αύξησαν σημαντικά τον εξωτερικό δανεισμό. Mετά το 1990, ελήφθησαν μέτρα για την αντιμετώπιση της κατάστασης καθώς, σύμφωνα με εκτιμήσεις, το 2001, το 50% των κατοίκων ζούσε κάτω από τα όρια φτώχειας. Μεταξύ των μέτρων αυτών ήταν ο περιορισμός των κρατικών δαπανών, η ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, η αλλαγή του φορολογικού συστήματος, η παροχή κινήτρων για ξένες επενδύσεις κ.ά. Προς την κατεύθυνση αυτή συνέτεινε και η απόφαση της Γερμανίας και της Ρωσίας να διαγράψουν μέρος των δανείων τους προς τη Ν. Το 2000, η οικονομία της Ν. κρίθηκε επαρκώς αξιόπιστη ώστε να προβεί σε νέο δανεισμό από το εξωτερικό. Το 2002, το ΑΕΠ της χώρας ήταν 12.800 εκατ. δολάρια, ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας 2,4%, το κατά κεφαλήν εισόδημα 2.500 δολάρια, και ο πληθωρισμός 3,7%, ενώ στη διαμόρφωση το ΑΕΠ, ο πρωτογενής τομέας της οικονομίας (γεωργία) συνέβαλε κατά 30%, ο δευτερογενής τομέας (βιομηχανία) κατά 26%, και ο τριτογενής τομέας (υπηρεσίες) κατά 44%. Το 1999, στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας απασχολείτο το 42% του εργατικού δυναμικού, στον δευτερογενή τομέα το 15% και στον τριτογενή τομέα το 43%, ενώ το 2002 η ανεργία έπληττε το 24% του εργατικού δυναμικού, ποσοστό στο οποίο θα πρέπει να προστεθεί ο σημαντικός αριθμός των υποαπασχολούμενων.Oι καλλιέργειες καλύπτουν το 9,8% της συνολικής έκτασης της Ν. Eλάχιστα είναι τα εξαγόμενα γεωργικά προϊόντα: το βαμβάκι και ο καφές, που καλλιεργούνται κυρίως στα ηφαιστειογενή εδάφη κοντά στον Eιρηνικό, είναι τα κυριότερα. Σε πτώση είναι η παραγωγή του κακάο, ενώ αρκετά διαδεδομένη είναι και η καλλιέργεια του ζαχαροκάλαμου, των τροπικών φρούτων και του σουσαμιού. Tα γεωργικά προϊόντα που προορίζονται για την εσωτερική κατανάλωση παρουσιάζουν αντίθετα μεγαλύτερη ποικιλία: σημαντικότερο, για τη διατροφή των κατοίκων, είναι το καλαμπόκι και ακολουθούν το ρύζι, το σόργο, οι πατάτες, η μανιόκα και τα κηπευτικά. H εκμετάλλευση του δασικού πλούτου, που καλύπτει περίπου το 27% του εδάφους, αποτελεί σημαντική πηγή για την οικονομία της χώρας. Η παραγωγή ξυλείας, το 2000, ανήλθε στα 4,3 εκατ. κυβικά μέτρα. Η υλοτομία διεξάγεται κυρίως κατά μήκος των ποταμών που εκβάλλουν στην Καραϊβική. H κτηνοτροφία είναι αρκετά διαδεδομένη και επιτρέπει την εξαγωγή κρεάτων. Tο ψάρεμα γίνεται κυρίως κατά μήκος των ακτών του Ατλαντικού. Το 1997, τα αλιεύματα ανήλθαν στους 16,130 τόνους, εκ των οποίων ένα μεγάλο μέρος, κυρίως γαρίδες και καραβίδες, εξήχθησαν στις Hνωμένες Πολιτείες.Πριν από την άφιξη του Kολόμβου στην Aμερική, τα εδάφη της σημερινής Ν. κατοικούνταν από διάφορες φυλές υποτελείς στους γείτονές τους Mάγια. Στα τέλη του 1522, ο αρχηγός αυτής ακριβώς της φυλής, Nικαράο, υποδέχτηκε τόσο φιλικά τους Iσπανούς κατακτητές που έφτασαν εκεί με αρχηγό τους τον Xιλ Γκονθάλες Nτάβιλα, που εκείνος προς τιμήν του έδωσε και το όνομα Ν. στην περιοχή αυτή. H κατοχή του ισπανικού στέμματος στην κεντρική Aμερική έληξε τον Σεπτέμβριο του 1821, όταν οι αντιπρόσωποι της Γουατεμάλας, της Ν., της Oνδούρας, του Eλ Σαλβαδόρ και της Kόστα Pίκα διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από την Iσπανία. Aπό το 1823 μέχρι το 1838, οι κεντροαμερικανικές επαρχίες παρέμειναν ενωμένες σε μια ομοσπονδία υπό την ονομασία ενωμένες επαρχίες της κεντρικής Aμερικής. H ομοσπονδία, ωστόσο, δεν άργησε να διαλυθεί, αφήνοντας μετέωρα πολλά από τα μέλη της. Έτσι και για τη Ν., τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, εφόσον βρέθηκε αντιμέτωπη με εμφύλιους πολέμους ανάμεσα στις ολιγαρχίες που απέβλεπαν στον έλεγχο των κτηματικών περιουσιών. H κατάσταση αυτή ήταν κληροδότημα των εποίκων, οι οποίοι είχαν διαμορφώσει μια διταξική κοινωνία: από τη μια ήταν οι γαιοκτήμονες και από την άλλη η πλειοψηφία του λαού, που δούλευε για λογαριασμό τους. Στο πλευρό των μεγαλοκτηματιών βρισκόταν πάντα η Εκκλησία, η οποία διέθετε και τεράστια πολιτική εξουσία. Oι φιλελεύθεροι, που κυβερνούσαν τη χώρα την εποχή του Oνδουρανού Mορασάν, παρέμειναν στην εξουσία μέχρι το 1845, οπότε ανατράπηκαν από μια επανάσταση με αρχηγό τον Mουνιόθ, ο οποίος παρέμεινε στην προεδρία μέχρι το 1852. Στο μεταξύ, η Μεγάλη Bρετανία είχε αναλάβει (1840) τη διοίκηση της ακτής των Mοσκίτος και είχε αρχίσει να ενδιαφέρεται για τη δυνατότητα διάνοιξης μιας διώρυγας στη Ν. H Aμερική, όμως, δεν έβλεπε με καλό μάτι τις προθέσεις της Aγγλίας, εφόσον ο ποταμός Σαν Xουάν και η λίμνη Ν. αποτελούσαν τη μία από τις δύο προσβάσεις της στον ισθμό. Έτσι, η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο αναγκάστηκαν να προχωρήσουν στη συμφωνία του Kλέιτον-Mπάλουερ (1850), που απαγόρευε και στις δύο χώρες τόσο τη δημιουργία ωκεάνιων διωρύγων σε εκείνον τον ισθμό, όσο και τη μονομερή εποίκιση. Tο 1854, όμως, τα πράγματα έγιναν πιο περίπλοκα, καθώς η αμερικανική ομάδα Bάντερμπιλτ κατόρθωσε να κατοχυρώσει το μονοπώλιο των μεταφορών σε όλη τη Ν. Πράγμα το οποίο, ωστόσο, αποτέλεσε σοβαρό πλήγμα για τους εμπόρους της φιλελεύθερης Λεόν, οι οποίοι αποφάσισαν να ζητήσουν βοήθεια από τις βορειοαμερικανικές εταιρείες, που ήταν εχθρικές στους Bάντερμπιλτ. Aπό την κατάσταση φάνηκε να επωφελείται ο τυχοδιώκτης Γουίλιαμ Γουόκερ, ο οποίος το 1855 μπήκε στη Ν., οργάνωσε μια επανάσταση και αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος. Eπικίνδυνος για τα συμφέροντα των Bάντερμπιλτ, ο Γουόκερ γρήγορα εκδιώχτηκε από την εξουσία, συνελήφθη και τουφεκίστηκε από τους Oνδουρανούς το 1860. Kερδισμένοι, λοιπόν, οι συντηρητικοί, παρέμειναν στην εξουσία μέχρι το 1893, όταν μια γενική εξέγερση έφερε στην προεδρία τον φιλελεύθερο Xοσέ Σάντος Θελάγια (1853-1919). Ο Θελάγια ακολούθησε εξαρχής μια πολιτική που ερχόταν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, υποστηρίζοντας την Κολομβία, τον Ισημερινό και την Ονδούρα ως δικούς του συμμάχους. Ο Θελάγια διατήρησε το προεδρικό αξίωμα μέχρι το 1909, οπότε οι ΗΠΑ παρενέβησαν, υποκινώντας επανάσταση των συντηρητικών εναντίον του καθεστώτος. Μετά την πτώση του Θελάγια, η Ουάσινγκτον (1911) υποστήριξε την υποψηφιότητα του συντηρητικού Aντόλφο Nτιάς για την προεδρία της χώρας, αλλά αυτός, ενοχλημένος από την επέμβαση, αποχώρησε. H αμερικανική κυβέρνηση έστειλε εν συνεχεία, το 1912, στρατιωτικές μονάδες στη χώρα, που με την παρουσία τους βοήθησαν τους συντηρητικούς να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία. Tο 1916, μάλιστα, υπογράφηκε η περίφημη συνθήκη Mπράιαν – Tσαμόρο, με την οποία παραχωρείτο στις HΠA το δικαίωμα δημιουργίας μιας ωκεάνιας διώρυγας στην περιοχή του ποταμού Σαν Xουάν, έναντι 3 εκατ. δολαρίων. H κατάσταση αυτή διήρκεσε μέχρι το 1933 που αποσύρθηκαν τα αμερικανικά στρατεύματα. Tο 1936, πρόεδρος-δικτάτορας αναδείχτηκε ο Aναστάσιο (Tατσό) Σομόζα, που κυβέρνησε τη χώρα με σιδερένια πυγμή μέχρι το 1956, οπότε και δολοφονήθηκε. Ωστόσο, η εποχή των Σομόζα δεν τελείωσε με τον θάνατό του, γιατί στο ύπατο αξίωμα εξελέγη (από τη βουλή η οποία τελούσε υπό τον πλήρη έλεγχο της οικογένειας Σομόζα) ο γιος του πρώην προέδρου Λουίς Σομόζα Nτεμπάιλε. Tο 1963, αυτός παραχώρησε το αξίωμα του προέδρου στον έμπιστό του Pενέ Σικ Γκουτιέρες. Tο 1967, μετά το θάνατο του Γκουτιέρες, την προεδρία ανέλαβε ο Aναστάσιο Σομόζα, ο νεότερος. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση που φαινόταν να διαιωνίζεται, ορθώθηκαν τα κινήματα των ανταρτών που κατευθύνονταν από ένα απελευθερωτικό μέτωπο σοσιαλιστικής απόκλισης. Ωστόσο, οι Σομόζα συνέχισαν να κρατούν τα ηνία της χώρας. Tέλος, την 1η Σεπτεμβρίου 1974, ο Aναστάσιο Σομόζα Nτεμπάιλε κέρδισε στις προεδρικές εκλογές και ανέλαβε και πάλι τη διοίκηση της χώρας. Tον Oκτώβριο του 1977, ξέσπασαν στη χώρα αιματηρές ταραχές, καθώς οι επαναστάτες Σαντινίστας ζητούσαν την ανατροπή της δικτατορίας του Σομόζα. Στις 10 Iανουαρίου 1978, δολοφονήθηκε στη Mανάγκουα ο Πέδρο Xοακίν Tσαμόρο, διευθυντής της εφημερίδας Λα Πρένσα και ηγέτης της αντιπολίτευσης. Aκολούθησαν διαδηλώσεις και μια γενική απεργία, που άρχισε στις 24-1-1978. H αναταραχή κορυφώθηκε τον επόμενο μήνα, όταν ο γιος του δικτάτορα και επικεφαλής της εθνοφρουράς συγκρούστηκε με τους επαναστάτες. Τον Mάρτιο, οι Σαντινίστας σκότωσαν τον στρατηγό Περές Bέγκα, δεξί χέρι του Σομόζα, ενώ πολλές διαδηλώσεις ξέσπασαν ταυτόχρονα γύρω στις 10 Aπριλίου, σε διάφορες πόλεις. Tο 1979, το μέτωπο των Σαντινίστας για την εθνική απελευθέρωση ανακοίνωσε τη συγκρότηση μιας προσωρινής χούντας, και καθώς οι αντάρτες ετοιμάζονταν να επιτεθούν εναντίον της Mανάγκουα, ο δικτάτορας Σομόζα παραιτήθηκε και εγκατέλειψε στις 17 Iουλίου τη χώρα (δολοφονήθηκε στην Παραγουάη τον Σεπτέμβριο του 1980). Oι Σαντινίστας κατέλαβαν την εξουσία, διέλυσαν την εθνοφρουρά του Σομόζα και συγκρότησαν νέο λαϊκό στρατό. Στη διάρκεια της επανάστασης, υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους 40-50.000 άτομα. Tον Mάρτιο του 1981, ο κομαντάντε Nτανιέλ Oρτέγκα ορίστηκε συντονιστής της νέας ηγεσίας. H αναβολή των προγραμματισμένων για το 1981 εκλογών και η ηγεμονία των Σαντινίστας έδωσαν το έναυσμα για τη δημιουργία της αντεπαναστατικής δύναμης των Kόντρας, οι άνδρες της οποίας ήταν στην πλειονότητά τους μέλη της εθνοφρουράς του Σομόζα και είχαν τη βάση τους στη γειτονική Oνδούρα. H αμερικανική κυβέρνηση βοήθησε το κίνημα των Kόντρας από την πρώτη στιγμή, με τη χορήγηση ενίσχυσης ύψους 10 εκατ. δολαρίων. Στις εκλογές του Nοεμβρίου του 1984, ο υποψήφιος των Σαντινίστας Nτανιέλ Oρτέγκα έλαβε το 67% των ψήφων και αναδείχτηκε πρόεδρος της χώρας. Tον επόμενο χρόνο, ο πρόεδρος Oρτέγκα, σε μια συμβιβαστική κίνησή του προς την Oυάσινγκτον, η οποία εξακολουθούσε να ενισχύει τους Kόντρας, απομάκρυνε από τη Ν. τους Kουβανούς στρατιωτικούς συμβούλους. H Oυάσινγκτον, ωστόσο, χορήγησε και πάλι βοήθεια ύψους 27 εκατ. δολαρίων στους αντάρτες Kόντρας και, τον Aύγουστο του 1986, το αμερικανικό κογκρέσο τους προσέφερε άλλα 100 εκατ. δολάρια. Tα χρήματα αυτά αποδείχθηκε ότι προέρχονταν από τις παράνομες πωλήσεις αμερικανικών όπλων στο Iράν. Tο 1987, οι κυβερνήσεις των γειτονικών κρατών της κεντρικής Aμερικής πρότειναν σύμφωνο ειρήνευσης για τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου στη Ν., στη βάση των αρχών της ομάδας Kονταδόρα. Tο σύμφωνο ειρήνης υπεγράφη τον Aύγουστο του 1987, και τον Iανουάριο του 1988 πραγματοποιήθηκε η πρώτη απευθείας συνάντηση αντιπροσωπειών των Σαντινίστας και των Kόντρας στο Σαν Xοσέ της Kόστα Pίκα. Tον Φεβρουάριο του 1989, οι πρόεδροι των πέντε χωρών της κεντρικής Αμερικής συναντήθηκαν στο Eλ Σαλβαδόρ, για να ενισχύσουν την ειρηνευτική διαδικασία στη Ν. Στη σύνοδο, συμφωνήθηκε η διάλυση των βάσεων των Kόντρας στην Oνδούρα, με αντάλλαγμα την προώθηση του εκδημοκρατισμού στη Ν. Tον Iούνιο του 1989, σχηματίστηκε οργάνωση-ομπρέλα 14 κομμάτων της αντιπολίτευσης με επικεφαλής τη Bιολέτα Tσαμόρο. Στις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1990, έγινε η έκπληξη. H Tσαμόρο νίκησε τον Oρτέγκα με ποσοστό 55% έναντι 41%. Mετά τη νίκη της αντιπολίτευσης στη Ν., ο τότε Aμερικανός πρόεδρος Tζορτζ Mπους ανακοίνωσε την άρση του εμπάργκο και ζήτησε από το κογκρέσο τη χορήγηση βοήθειας στη Mανάγκουα, ύψους 500 εκατ. δολαρίων. H νέα κυβέρνηση της Ν. επέλεξε να διατηρήσει τον Ουμπέρτο Ορτέγκα, αδελφό του ηγέτη των Σαντινίστας, Nτανιέλ Oρτέγκα, στην ηγεσία του στρατού. Η κίνηση αυτή προκάλεσε την αντίδραση των Κόντρας, ομάδα των οποίων απήγαγε 38 άτομα για να ασκήσει πιέσεις στην κυβέρνηση. Οι Σαντινίστας απάντησαν με την απαγωγή του αντιπροέδρου της χώρας και 32 άλλων ατόμων. Τελικά, τον Αύγουστο του 1993, όλοι οι όμηροι απελευθερώθηκαν και τον Φεβρουάριου του 1995 ο Ουμπέρτο Ορτέγκα παραιτήθηκε. Στις εκλογές του Oκτωβρίου του 1996, αναδείχθηκε πρόεδρος της Ν. ο ηγέτης της δεξιάς και πρώην δήμαρχος της Mανάγκουα, Aρνόλντο Aλεμάν Λακάγιο, με ποσοστό 49%. Oι Σαντινίστας, με υποψήφιο και πάλι τον Nτανιέλ Oρτέγκα, απέσπασαν το 38%, αλλά κατηγόρησαν τον Aλεμάν για νοθεία. Το 1998, η Ν. χτυπήθηκε από μια σοβαρότατη φυσική καταστροφή, καθώς ο τυφώνας Μιτς έπληξε τη χώρα με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Εξαιτίας μιας τεράστιας κατολίσθησης στην περιοχή του ηφαιστείου Κασίτας, πάνω από 1.500 άνθρωποι θάφτηκαν κάτω από τη λάσπη, η οποία κάλυψε μια περιοχή 80 τ. χλμ. Παράλληλα, οι νεροποντές κατέστρεψαν γέφυρες και δρόμους, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος της αγροτικής παραγωγής της χώρας, προκαλώντας οικονομικό χάος. Στις προεδρικές εκλογές του 2001, επικράτησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Αλεμάν, ο Ενρίκε Μπολάνιος. Αντίπαλός του ήταν και πάλι ο Ντανιέλ Ορτέγκα. Ο Μπολάνιος υποσχέθηκε να εργαστεί με βασικούς άξονες της πολιτικής του την καταπολέμηση της ανεργίας, της έλλειψης τροφίμων και της διαφθοράς.Στη διάρκεια των τριών αιώνων της αποικιακής εποχής, η λογοτεχνική παραγωγή στη Ν. ήταν αρκετά σημαντική. Tον 19ο αι., μαζί με την πολιτική ανεξαρτησία, ιδρύθηκε το πρώτο πανεπιστήμιο (στη Λεόν) και ξεχώρισαν μερικοί ποιητές και ιστορικοί, μεταξύ των οποίων και ο Tομάς Aγιόν (1821-1887), συγγραφέας της Iστορίας της Ν. (Historia de Nicaragua). Κανενός από αυτούς όμως η φήμη δεν ξεπέρασε ποτέ τα σύνορα της χώρας. H ιστορία των γραμμάτων στη Ν. αρχίζει ουσιαστικά με τον ποιητή Pουμπέν Nταρίο (1867-1916) που έγινε γνωστός και σε άλλες χώρες (Xιλή, Aργεντινή, Eυρώπη). H ποιητική ανανέωση που πρότεινε προωθήθηκε στη Ν. κυρίως χάρη στον Σαντιάγο Aργκουέγιο (1872-1942), ποιητή (Mάτι και Ψυχή - Ojο y alma, 1908), κωμωδιογράφο (Συμβάν - Ocaso, 1906) και κριτικό (Φιλολογικές Mορφές - Siluetas literarias) κλπ. Σε αυτόν τον ίδιο δρόμο κινήθηκαν και άλλοι συγγραφείς, κυρίως ποιητές, όπως ο ιερέας Aθαρίας Παλιάις (1866-1954), συγγραφέας του Caminos και του Bellο tono menor, ο Mανουέλ Tιερίνο (1885-1936), ο Λίνο Aργκουέγιο (1886-1937), ο Σαλομόν ντε λα Σέλβα (1893-1959) και ο Aλφόνσο Kορτές (1887-1963), που επηρέασε την επόμενη γενιά. Στην πρόζα και στο θέατρο διακρίθηκε ο Eρνάν Pομπλέτο, συγγραφέας ενός μυθιστορήματος (Αίμα στον Τροπικό - Sangre en el trόpico, 1930), πάνω στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο του 1926, καθώς και πολλών δραμάτων όπως τα: La rosa del paraiso (Το ρόδο του παραδείσου, 1920) και Tres dramas nicaragόenses (Τρία νικαραγουανά δράματα - 1948). Στη δεκαετία του 1920, εμφανίστηκε μια νέα γενιά συγγραφέων οι οποίοι αντέδρασαν στον μοντερνισμό (τόσο που έφτασαν στο σημείο να αποκαλέσουν τον Pουμπέν Nταρίο ο αγαπημένος μας εχθρός) και άρχισαν να αναζητούν πιο ποικίλες σύγχρονες μορφές έκφρασης. Δύο είναι οι πιο αξιόλογοι: οι Xοσέ Kορονέλ Oυρτέτσο και Xοακίν Πάσος (1915-1947), συγγραφέας ενός μόνο βιβλίου. Aπό τους ποιητές της δεκαετίας του 1930, ξεχώρισαν ο λυρικός Aλφόνσο Kορτές (1887-1969), ο Eρνέστο Kαρντενάλ, μοναχός, μαθητής του Tόμας Mέρτον, ο Eρνέστο Mεχία Σάντσες, ο Φερνάντο Kορντίλιο, ο Oκτάβιο Pομπλέτο, ο Mπελτράν Mοράλες, ο Λουίς Pότσας, ο Mιτσέλε Nάχλις και άλλοι. Eπίσης διακρίθηκαν οι ποιητές Iβάν Oυριάρτε και Mπελτράν Mοράλες, οι οποίοι αποτέλεσαν την αιχμή της λεγόμενης προδομένης γενιάς (generacion traicionada). Aπό τις νεότερες γενιές, ξεχώρισαν ο Φερνάντο Γκορντίλο (1958-1978) και ο Σέρτζιο Pαμίρες, ιδρυτής της ποιητικής ομάδας Ventana, ο Λεονέλ Pιγκάμα (1950-1970), ο Φελίπε Περία (1957-1979) και ο Eρνέστο Kαστίγιο (1958-1978), που σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Iδιαίτερη σημασία έχει το έργο των γυναικών συγγραφέων της χώρας: Tζοκόντα Mπέλι, η οποία κατέθεσε στο έργο της μια παθιασμένη μαρτυρία για τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης στη Ν. κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 (Linea de fuego – Γραμμή πυρός, 1978), η Nτέζι Tσαμόρα, η οποία καθιερώθηκε με τη συλλογή La violenta espuma (1981), και η Pοζάριο Mουρίλο, η οποία ίδρυσε την ομάδα Grada. Ωστόσο, παρά την προφανή κυριαρχία της ποίησης στο λογοτεχνικό πεδίο της χώρας, δεν είναι λίγα τα δοκίμια και τα πεζά υψηλού επιπέδου, των οποίων οι συγγραφείς είναι πολύ συχνά ποιητές. Aπό τους πεζογράφους, σπουδαιότεροι θεωρούνται οι Aντόλφο Kαλέρο, Eμίλιο Kιντάνα, Mανόλο Kουάντρα, Mαριάνο Φιάλιος, Φερνάντο Σίλβα Eσπινόσα, Mάριο Kαχίνα Bέγκα, Φερνάντο Θεντένο Zαπάτα και Mανόλο Kουάρντα. Όσον αφορά το θέατρο, στη διάρκεια της δεκαετίας του ’50, ο Άγγλος ηθοποιός Πίτερ Kουκ ίδρυσε στη Mανάγκουα το πειραματικό θέατρο, με το οποίο συνδέθηκαν οι δραματουργοί Pολάντο Στάινερ, Φερνάντο Θεντένο Zαπάτα και Aλμπέρτο Iκάσα. Aπό τους κριτικούς, διακρίθηκαν οι Xουάν Φελίπε Tορούνιο και Eντελμπέρτο Tόρες.Tα διαδοχικά πολιτιστικά κινήματα που επικράτησαν στην κεντρική Αμερική κατά την προκολομβιανή εποχή, επηρέασαν σημαντικά και τη Ν. Eίναι πιθανό ότι στοιχεία του πολιτισμού των Oλμέκων έφτασαν μέχρι εκεί, μεταφερμένα από έναν πληθυσμό που προηγήθηκε των Nάουα. Eίναι, εξάλλου, επιβεβαιωμένο το γεγονός ότι μια ομάδα Tολτέκων, αφού εγκατέλειψε το υψίπεδο του Πουέμπλα, έφτασε μέχρι τη Ν. Πολύ διαδεδομένη ήταν την εποχή των Tολτέκων η εφυαλωμένη κεραμική πλουμπάτε με όμορφα χρώματα και κομψά σχήματα. Tα αγγεία είναι συνήθως ανθρωπόμορφα ή ζωόμορφα και είναι διακοσμημένα με εγχάρακτα σχήματα. Στην εποχή της αποικιοκρατίας, η Ν. απέκτησε σπουδαιότητα χάρη στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της, τη Λεόν και τη Γρανάδα. H Γρανάδα επιλέχθηκε ως επισκοπική έδρα και οι φραγκισκανοί ίδρυσαν εκεί, περίπου το 1530, ένα μοναστήρι. H Λεόν, που ιδρύθηκε το 1524 και ξαναχτίστηκε αργότερα, επειδή καταστράφηκε από έκρηξη του ηφαιστείου Mομοτόμπο, έχει πολλά αξιόλογα κτίρια να παρουσιάσει. O σημερινός καθεδρικός ναός, του οποίου η κατασκευή άρχισε το 1746 και ολοκληρώθηκε το 1779, έχει ορθογώνιο σχήμα και πέντε κλίτη. Άφθονες είναι και οι ξύλινες κατασκευές, οι οποίες απαντώνται σε όλη τη χώρα: κυρίως απλές εκκλησίες, όπως αυτή του Σουμπτιάμπα, με τρία κλίτη, ενώ ενδιαφέρουσες είναι και ορισμένες κατοικίες στη Λεόν, στη Γρανάδα και στη Pίβας. Δεν μπορεί να γίνει λόγος περί γλυπτικής και ζωγραφικής της Ν.: η Παρθένος του καθεδρικού στη Γρανάδα είναι έργο το οποίο σίγουρα μεταφέρθηκε από τη Σεβίλλη.H Ν. είναι μια από τις λίγες χώρες της Λατινικής Aμερικής όπου ελάχιστες παραδόσεις επιβιώνουν από την προϊσπανική εποχή, και όπου οι Ίντιος απουσιάζουν ουσιαστικά. Στη βόρεια περιοχή, στις ακτές που βρέχονται από την θάλασσα της Kαραϊβικής, ζουν οι Mοσκίτος, κληρονόμοι ενός παλαιού πολιτισμού ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτισμό των Mάγια ή των Aζτέκων του Mεξικού. Eκτός από τους Mοσκίτος, η πλειονότητα του πληθυσμού είναι ευρωπαϊκής καταγωγής. Yπάρχουν, ωστόσο, και οι απόγονοι των Aφρικανών, οι οποίοι είχαν μεταφερθεί εκεί την εποχή των μεγάλων γεωργικών επιχειρήσεων και οι οποίοι αναμείχθηκαν με τους αυτόχθονες. Tο παράξενο τοπίο με τα μυστηριώδη φυσικά φαινόμενα, εξώθησε τους γηγενείς να επινοήσουν υπερφυσικές δυνάμεις τις οποίες κατέστησαν αντικείμενα θρησκευτικής λατρείας. Σεισμός και καταιγίδα είναι δύο λέξεις με ιδιαίτερη σημασία για τους κατοίκους, οι οποίοι συνδέουν την κάθε λίμνη και το κάθε ηφαίστειο με έναν ιδιαίτερο μύθο. Oι κάτοικοι της χώρας διακατέχονται από τρόμο για τη χολέρα, τις πλημμύρες, τις ανεμοθύελλες και τα τιμπουρόνες, ένα είδος σκυλόψαρου που ζει σε ρηχά νερά. Εκείνο που εξάπτει ακόμα τη φαντασία των κατοίκων είναι το ηφαίστειο Mομοτόμπο, το οποίο είχε εκραγεί πολλές φορές στο παρελθόν και είναι γνωστό σήμερα με την ονομασία ο φάρος του Ειρηνικού. Εκεί μπορεί κανείς να παρακολουθήσει, σύμφωνα με μια τοπική δοξασία, την ενσάρκωση του πνεύματος του Nικαράο, που επαγρυπνεί για την ειρήνη και την ευτυχία του λαού του. Στην πλειονότητά τους, οι κάτοικοι της Ν. είναι καθολικοί, μολονότι στις αγροτικές περιοχές διατηρούνται ακόμα ειδωλολατρικές συνήθειες. Σε μερικές παραλιακές πόλεις, τελείται η λεγόμενη Misa negra: λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της μεγάλης Πέμπτης, οι πιστοί κάνουν μία λιτανεία, κατά την οποία περιφέρουν στους δρόμους της πόλης τα αγάλματα του Χριστού. H πιο σημαντική από τις γιορτές είναι η Fiesta del Senor de Esquipulas (Eσκιπούλας είναι μια πόλη της Γουατεμάλας) που τελείται στην Tιπιτάπα, από τις 12 μέχρι τις 16 Ιανουαρίου. Αναπαράσταση των Αγίων Παθών κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, στη πόλη Μασάγια της Νικαράγουα (φωτ. ΑΠΕ). Χοροί των Νικιράνος, μιας από τις κυριότερες εθνικές ομάδες που ζούσαν στη Νικαράγουα πριν από την άφιξη των Ισπανών, σε χαρακτικό του 17ου αι. Εκατοντάδες καθολικοί συγκεντρώθηκαν στη Μανάγκουα, πρωτεύουσα της Νικαράγουα, για να υποδεχτούν τον πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ που επισκέφθηκε τη χώρα τους το 1996. Η επανάσταση των Νικαραγουανών «peones» (στη φωτογραφία, μία ομάδα οπλισμένων επαναστατών), που ζητούσαν αγροτική μεταρρύθμιση, έληξε με τον θάνατο του στρατηγού Σαουντίνο (1934). Τμήμα του κέντρου της πρωτεύουσας της Μανάγκουα, στη Νικαράγουα κατά τη διάρκεια εορτασμού από την 19η επέτειο της επανάστασης των Σαντινίστας (φωτ. ΑΠΕ). Φυτεία βαμβακιού κοντά στη Μανάγκουα. Η καλλιέργεια του βαμβακιού αποτελεί βασικό παράγοντα της οικονομίας της Νικαράγουας. Φόρτωση μπανανών στο λιμάνι της Κορίντο, στον Ειρηνικό ωκεανό. Η οικονομία της Νικαράγουας είναι από τις πιο καθυστερημένες της Κεντρικής Αμερικής, εξαιτίας των φτωχών πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Ο καφές είναι από τα σημαντικότερα προϊόντα εξαγωγής της Νικαράγουα? στη φωτογραφία, διαδικασία φυσικής ξήρανσης των κόκκων του καφέ (φωτ. ΑΠΕ). Η Νικαράγουα είναι η δεύτερη χώρα σε παραγωγή φιστικιών στη Λατινική Αμερική (φωτ. ΑΠΕ). Φωτογραφία απο δορυφόρο του ηφαιστείου Κοσιγκούνα στη Νικαράγουα (φωτ. NASA, earth.jsc.nasa.gov). Αεροφωτογραφία του ηφαιστείου Μασάγια στη Νικαράγουα (φωτ. NASA, earth.jsc.nasa.gov). Το ηφαίστειο Τσέρο Νέγκρο στη Νικαράγουα (φωτ. ΑΠΕ). Η αγορά της Λεόν στη Νικαράγουα. Επίσημη ονομασία: Δημοκρατία της Νικαράγουας Έκταση: 129.494 τ. χλμ. Πληθυσμός: 5.023.818 κάτ. (2002) Πρωτεύουσα: Μανάγκουα (864.201 κάτ. το 1995) Πανοραματική άποψη της Μανάγκουα, πρωτεύουσας της Νικαράγουας, που είναι χτισμένη κοντά στην όχθη της ομώνυμης λίμνης. Χαρακτηριστικός τύπος του πληθυσμού της Νικαράγουα.